Post Description

In OOR stond onderstaande recensie. Niks meer aan doen. 

Tip: Koop een goeie koptelefoon als je die nog niet had. Dit album komt echt beter uit dan. En neem er een drankje bij. 

Oh ja, en los van OOR, Vile’s lemma is: “Ik heb geen haast om te komen waar ik naar onderweg ben en ik kijk zelden om of je volgt”. Dat spreekt mij wel aan.

Artistieke surplaces, Kurt Vile moet er niets van hebben. De zanger en gitarist uit Philadelphia zat in The War On Drugs en bracht tien jaar terug als een marginale indie-doe-het-zelver zijn solodebuut uit. Freak Train (The Velvet Underground gekruist met Suicide) uit 2009 behoort nog immer tot de top van zijn repertoire. Inmiddels is Vile een grote naam in het indiecircuit en komt hij na het akoestisch georiënteerde b’lieve i’m goin down… en het tegenvallende tussendoortje met zijn Australische collega Courtney Barnett (Lotta Sea Lice) met het fascinerende en bijna tachtig minuten durende Bottle It In.

Die titel staat voor je keutel intrekken. Wat Vile daarmee bedoelt, het zal zelfs een vegetariër worst wezen. Waar het om gaat, is dat hij met zijn zevende plaat zijn magnum opus aflevert, al heeft het album een vlekje. Het is onbegrijpelijk en belachelijk dat een musicus met bovengemiddelde compositorische capaciteiten meent aan te moeten komen met een cover van het niet tot de verbeelding sprekende Charlie Rich-liedje Rolling With The Flow. Het is in deze context ondermaatse pedalsteelcountrypop. Pauper-Poco. In tegenstelling tot Vile’s Wakin On A Pretty Daze uit 2013 is Bottle It In een dynamische plaat met enkele muzikale marathons die wel de hele afstand interessant blijven. 

Het psychedelische, bijna tien minuten durende Bassackwards is met zijn achterwaarts afgespeelde muziek weliswaar niet origineel, maar wel uiterst effectief. En de bijna een minuut langere titeltrack is een fascinerende triphoptrip met rare geluiden en de onverstoorbare harp van Mary Lattimore. Een harp? Ja, een harp. Ook hier bezigt Vile zijn uit duizenden te herkennen zang, die een Amerikaan zo treffend heeft omschreven als ‘laconic jive-talkin’ drawl’. 

In het deels psychedelische Mutinies is bij wijze van spreken het laatste woord aan Kim Gordon. De ex-bassiste van het vroegere noise-instituut Sonic Youth stuwt het nummer naar grote hoogte met wat zij ‘acoustic guitar distortion’ noemt. Ook intrigerend zijn de Gary Lucas-achtige gitaarerupties in Skinny Mini, de indiegitaarrock van Hendrix-kwaliteit in Check Baby en de veelzeggende gitaar-banjo-dialoog in Come Again. 

Vile heeft zichzelf overtroffen. En niet zo’n beetje ook. De slimme muziekconsument skipt Rolling With The Flow, zet een koptelefoon op en gaat helemaal los op Bottle It In.

Tracklisting:
1. Loading Zones (3:23) 
2. Hysteria (5:22)
3. Yeah Bones (4:44)
4. Bassackwards (9:46)
5. One Trick Ponies (5:21)
6. Rollin with the Flow (2:59)
7. Check Baby (7:53)
8. Bottle It In (10:39)
9. Mutinies (5:52)
10. Come Again (5:44)
11. Cold Was the Wind (4:51)
12. Skinny Mini (10:26)
13. (Bottle Back) (1:38)

Totale tijdsduur: 1:18:38

Staat er compleet op, 20% pars meegepost. Met zeer veel dank aan de originele aanbieder.